Ticker

10/recent/ticker-posts

FEDAYÎTÎ ÇIYE?


FEDAYÎTÎ
ÇIYE?

Bersivên Gel;

-Xwe dayîne.

-Bêhesab jiyankirine.

-Fikirîna civakê ye.

-Rastiyekî pîroze.

-Xisleteke ku bi bawerî û zanebûnê ve girêdayî ye.

-Gihîştina heqîqetê ye.

-Ji xwe derketin û bûyîna malê giştî civakê ye.

-Xwe kuştin nîne, bi xwe re avakirina jiyanê ye.

-Xwe çar çar birêxistinkirine.

 

Fedayîtî wek peyv Erebiye û ji bo kesên nirxparêz tê bikaranîn. Yanî ji bo nirx parastinê xwe xistina rîsk û xetereyê tê bikaranîn. Wek peyv zêdetir îro fedayîtî rastî û wateyekê pir cuda di nava xwe de dihewîne. Di dîrokê de fedayîtî dibe ku wek peyv û pênase nû be, lê wek rastî û hişmendî heta destpêka mirovahiyê diçe. Lewma em dikarin bêjin mirovahî li ser fedayîtî avabûye, lê ji her tiştê ku hatiye kirin jî wek fedayîtî nikarin bigirin dest.

Fedayîtî hişmendiyeke civakîbûnê ye û ji civakparêzî derketiye. Di serdema civaka xwezayî de hişmendiya klanan li ser esasê ji bo hevdu jiyankirinê hatiye avakirin. Lewma ferdekê klanê ji bo ewlekarî, tendûristî û jiyana klanê dikarîbû xwe feda bike, klan jî dikarîbû ji bo jiyan, ewlekarî û tendûristiya ferdekê/î xwe feda bike. Lewre ji bo di xwezayê de ser piyan bimînin pêwîstiya her kesî bi hevdu heye. Herkes jî di vê zanabûnê de ye, ji ber vê ti kes bi hesabekê kesî an jî bi hişmendiyek ezezî tevnagere. Herkes difikire ku ji bo jiyanê dikarê zêdetir çi bike û jiyan li ser her tiştî dihat girtin. Lewma di jiyanê de her tişt asta pîroz dihat dîtin.

Fedayîtî ew rastiya ku civakê afirandiye ye. Di dîrokê de bi hezaran mînakên xwe fedakirinê hene. Di hemûyan de jî mirov temaşe dike yek kêlî xwe fikirîn nîne, mîsqalek hesabê kesî nîne. Mînaka Hûmbaba heta Jan Dark a Fransî bigirin, fedayiyên Hasan Sabah, yên ji bo ol, bawerî, netew, civak û zanîst pêşbikeve canê xwe dane, hemû jî bi fikra xwe fedakirinê jiyana xwe ji dest dane. Têkoşîna sosyalîzmê jî tê de dîrok bi lehengiyan hatiye nivîsandin.

Dema mijar dibe fedayîtî yekser xwekuştin tê bîra mirov. Ev nêrînek şaşe. Ya yekemîn kesên ku xwe feda dikin xwe nakujin, bi canê xwe nirxên nû dafirînin. Ji ber ku wek rêbaz dervayî canê xwe dayînê ti derfet namîne, xwe feda dikin. Nexwe wiha derfetek cuda hebe çima mirov xwe bikuje? Bikaranîna vê rêbazê, wisa hêsan nîne. Ji bo ku mirov têgihîştina pêwîstiya vê rêbazê de be, xisletek pir bi bawer û pir zana dixwaze. Mirov dikare wek hevala Zîlan di kêliyekê de jî têbigihîje dikare bi salan jî tênegihîje. Lewre ev yek girêdayî kêlî û kese. Kesekê ku di ferqa kêliyê de be û xwe derbas kiribe dikare bibe fedayî. Nexwe gihîştina biryardariyek wiha zehmete. Ya din jî em fedayîtî tenê bi çalakiyên xwe kuştinê nikarin bigirin dest. Heger mirov di ferqa rastiya heyî de be û li gorî wê rast jiyan bike û têkoşîn bike ew jî bi jiyana xwe, kiryarên xwe fedayîtî ye. Ji ber vê wek fedayiyan jiyan kirin jiyana herî zehmete û hişmendiyek pir xurt dixwaze. Di dîrokê de em vê yekê di kesayeta Rêberan de dibînin. Hemû jiyana wan bi jiyana civakê ve girêdayî ye. Her kêliya wan têr û tijî û pîroze.

Rêbertî dema dibêje, “jiyan nirxê herî pîroze” armanc û fedayîtî ji bo çi tê kirin diyar dike. Rêbertî dibêje; “her tişt di bingeha hîn bê emantir xwe fedakirinê de ye. Her tişt ji bo nirx li ser nirxan zêde kirine ye. Di her derê de xwe jiyankirin dibe, lê di nav PKK’ê de nabe. Di me de sedî sed xwe fedakirin heye. Di PKK’ê de tenê canê xwe dayîn têrê nake, di PKK’ê de serkeftinê bidest xistin yekane rêya rizgariyê ye. Rizgarî jî, we jî, ji min vê dixwaze. Zagona jiyana PKK’ê eve.”

PKK partiya fedayiyane. Fedayiyên ku li Enqere bi çalakiyên xwe serkeftin bidestxistine nîşaneyê vê ne. Di kesayeta Asya û Rojgeran de rastiya fedayîtî jiyana azad avakirinê didomîne…

 


Yorum Gönder

0 Yorumlar