PAKREWANÊN ROJÊ: CEMÎL TÛNÇ

 

Egîdbûn têkoşîna li dijî zilmê, serhildana li dijî desthilatdariyê û berxwedana li hember dagirkeriyê ye. Di cîhanek ne wekhevî de berxwedan û hewildanên azadiyê serîrakirina li beranberê zalim û zilmêye. Belê gelek xort û jinên çeleng ji bo jiyanek wekhev û welatek azad canê xwe xistin mertal û bûn firişteyên azadiyê. Li beranberî bê mafî û bê hiquqiya li dijî gelê Kurd dihat pêkanîn, bûn xwedî têkoşîn û berxwedanek bê hempa. Yek ji van çelengan jî rêheval Cemîl Tûnç ango Edîp bû ku di sala 1967’an de li gundê Omyanis ya girêdayî bajarê Sêrtê di nav malbatek welatparêz de çavên xwe li cîhanê vedike. Weke her zarokek welat parêz Heval Edîp jî bi fîkir û hestê ku Kurdistan mêtîngere û divê ji bo azadbûna vî welatî têkoşînek bê dayîn tê mezin kirin. Di temenê biçûk te bi naskirina tevgera azadiyê re dibe evîndarê doza welatê xwe. Ev yek pêşeroja heval Edîp diyar kiribû. Rêheval Edîp wê di temenê xwe yê ciwanî de bibûya yek ji wan şervanê fermandarê nemir Rêheval Egîd. Rêheval Edîp bi taybetmendiyên xwe yên pir rengî bala her kesî dikişand û di hêla her ferdekî de dihat heskirin. Ew xwedî kesayetek dilnizm, fedekar û wêrek bû. Bi mezinan re mezin bi biçûkan re biçûk bû. Rêheval Edîp carna zarok, carna ciwan û carna jî wek kesek bi temen dikarî bû bi herkesî re bide bistîne. Rêheval Edîp kesek jîr û jêhatî bû. Dema karek bikira mîsoger bi ser dixist. Belê her roja ku derbas dibû têkoşîna zarokên welatê agir li çiyayên azad, di bin tîrêjên rojê de ronahî geştir dikirin.  Ev ronahî dibû hêvî, bawerî û mizgîniya welatek azad. Ev yek evîna di dilê heval Edîp de mîna deryayan diherikî okyanûsê, ber bi hêviyên mezin ve diherikî. Dem hatibû divê biketa pay evîna xwe. Divê wek zarokên welatê xwe di bin dîrêjên ronahiya rojê de bibûya hêvî û bawerî. Belê sal 1984 bû, Rêhevl Edîp berê hespê xwe zivirandibû çiyayên welatê xwe û bibû şopdarê fermandarê mezin  Rêheval Egîd. Heval Edîp li gel fermandarê efsanewî Rêheval Egîd dest bi jiyanek nû ya gerîla dike. Bi tevlêbûna xwe ya fedekar û wêrek dibe mînakek ji bo hevalên xwe yên dozê. Bi coş, kelecan û helwesta xwe ya sempatîk karî her tim bibe çevkaniya moralê. Rêheval Edîp di her çalekiyê de di çeperên pêş de pêş digire û bi serkeftinên ku dest dixe, di çavê dijminê xwe de dibe kelemek. Heval Edîp di çarçoveya bîrdoziya Rêbertî de di qadên çiyayên welatê xwe de hespê xwe yê azadiyê bi cesaret dibezand. Bi têkoşîna xwe ya bîryardarî beşdarî çalekiya yekem ya 15’ê Tebaxê vejîna gelê Kurd dibe. Rêheval Edîp di tevahî jiyana xwe de li ser esasê welatek serbixwe û azad têdikoşe û di sala 1985’an de li gundê Çirav a girêdayî Gabar’ê dikeve kemîna dijminê xwînxwar û bi dû hevalên xwe re heta guleya xwe ya dawiyê şer dikin û tevlî karwanên nemiran dibin. Rêheval Edîp pêşiya ku şehîd bikeve ji bo malbata xwe wiha dibêje. ‘Em ji bo welatek serbixwe û azad canê xwe feda dikin, canê xwe dixin mertal, divê hûn jî li ser vê şopê bimeşîn’. Di rastiyê de ev wesyeta rêheval Edîp ne tenê ji bo malbatê bû, ji bo tevahî gelê Kurd bû.