Dayîka Wesîla Sanri yek ji wan jinên ku bi zorê û hêj zarok hatî zewicandin, zilm û zoriya dewlet û PDK’ê dîtî, dibêje: “Di 13 saliya xwe de zewicîm û bûm pêgûhûrka birayê xwe. Dewleta Tirk nebesbû, li Başûr jî zilma PDK’ê û Iraqê li ser me kêm nedibû. Min ti jiyanek xweş nedît û jiyan nekir.”
Armanc
Herekol
Ti
cûre êş, zilm û bê mafî ku ji aliyê malbat, mêr û dewletê ve li ser jinan nehatî
kirin nemane. Di her malê de çîrokek bi êş ya jinan heye. Cih û warên wan
çîrokan cûdabin jî, aramnc û êşên ku hatî kişandin yekin. Mirov deriyê kîjan
malê vedike û çîroka kîjan dayîkê guhdar dike, piraniya wan bi zorê û ji ber
dostaniya bavê wan a bi hindek zilamên wek wan re, bûne qûrbanî. Bi gelemperî
hîn di temenê zaroktî de ji bo birayê xwe yan jî bi bo bavê xwe bûne pêgûhûrk.
Yek
ji wan dayîkên ku dilê wê tejî kûl û êş, Dayîka Wesîla Sanri ye. Dayîka Wesîla
ji gundê Biliga a ser bi bajarê qedîm ê Şirnexê ye. Çar xûşk û çar birayên wê
hene û niha li Wargeha Penaberan a Şehîd Rustem Cûdî (Mexmûr) jiyan dike. Dayîka
Wesîla ku hîn di temenê xwe yê 13 salî de hatî zewicandin ji rojnama me re
behsa jiyana xwe ya tejî êş û xemginî dike.
Zaroktî
jiyan nekir
Dayîka
Wesîla di destpêka axaftinên xwe de behsa jiyana xwe ya zarokatî dike û dibêje:
“Ez hêj zarokbûm zewicîm. Dema ku ez zarok, em bi hevalên xwe yên keç re diçûn
me dartevnî dikir. Me werîs ji mal dibir, bi darekî ve dikir û wisa me ji xwe
re dileyîst. Sersala me Kurdan Adar e, ji bo wê em di heyva Adarê de diçûn Adarokê
ango seyrana me bû. Ya rastî min ti zaroktiyek zêde jiyan nekir. Ji ber ku ez
di 13 saliya xwe de zewicîm.”
Derfetên
xwendinê nebû
Dayîka
Wesîla anî ziman ku di salên 80’î de dibistan li gund vebûn û wiha qala wan
kêliyan dike: “Min nexwediye û heta niha jî ez xwendinê nizanim. Di malbata min
de kesî nexwendiye, ji ber ku derfetên xwendinê nebûn. Debara mala me li ser
çandinî, xwedîkirina pez û firotina fêkiyan bû. Wê demê ti erebe nebûn, me bi
ga û hêstiran karê xwe dikirin. Jiyanek rezaletî bû, lê bê qehir bû. Wê demê di
gund de taziyek hebûya bi hefteyan kesî ne cilên xwe û ne jî serê xwe dişûşt.
Kes nediçû kar jî. Lê niha mixabin ne wisa ye, aliyek şîne û aliyek jî şahî ye.
Jiyana gund komînal bû, hemûyan bi hev re alîkarî dikir û wisa jiyana xwe
berdewam dikirin.”
Piştî
dawetê hevjînê xwe dît
Dayîka
Wesîla jî yek ji wan jinên ku ji bo birayên xwe hatine qûrbankirin bû û ew jî
hîn di temenê xwe yê zaroktî de dibe pêgûhûrka birayê xwe û bi hestiyarî besha
wê demê dike: “Dema ku ez zewicîm, birayê min mezin bû. Bavê min û bavê hevjînê
min hevdû nasdikirin û bi wê nasînê ez kirim pêgûhûrk ji bo birayê min. Min ti
caran hevjînê xwe nedîtibû û min nas jî nedikir. Pêgûhûrka birayê min jî
hevjînê xwe nedîtibû. Dîsa jî me jiyankir, lê bi nexweşî me borand. Çiqas zilm
û zorî hebûya jî malbatan nedihişt hevdû berdan çêbibe. Wê demê bi hesp û
mehînan xêlîvanên min hatin li pey min. Ez birim, em çûn gundê hevjînê min û du
rojan dawet kirin. Dawet xilas jî bû, min zava nedît û min nasnedikir. Piştî
dawetê sê rojan, min nu hevjînê xwe naskiriye. Heta wê demê pîremêrek jî bûya
an jî ciwanek bûya gotiban eve zava min nedikarî tiştek bêjim.”
Berbi
zilma PDK’ê ve penaberî
Herî dawî
dayîka Wesîla bal dikêşe li ser hevjînê xwe û tîne ser ziman ku wê demê hevjînê
wê jî ew nasnedikir û wiha pêde çû: “Hevjînê min ji min re digot, wê demê ez
giriyam min got ez nazewicim min jin nevê. Me herduyan jî tiştek ji zewacê fêhm
nedikir. Piştî zewacê 5 salan nû zarokên min çêbûn. Min niha 3 kur û 5 keç
hene. Jiyana me jî li ser xwedîkirina pez û çandiniyê derbaz bû. Di salên 90’î
de me gelek zilma dewletê dît û ji bo ku em nebin cerdevan em neçar man berê
xwe bidin penaberiyê. Di penaberiyê de jî ti zehmetî neman me jiyan nekirî. Dewleta
Tirk nebesbû, li Başûr zilma PDK’ê û Iraqê li ser me kêm nedibû. Jiyanek têr û
tejî zehmetî me jiyankir.”
0 Yorumlar