Ticker

10/recent/ticker-posts

Parastin Çiye?

 


Bersivên Gel;

-Hebûne.

-Afrênera zindîbûnê ye.

-Reflekseke civakî ye.

-Ji bo xwebûnê nebe, nabe ye.

-Bertekin.

-Bi rêxistin bûyîne.

-Şer kirine.

-Wek guleyê tevgerîne.

-Ne êrişe.

-Di ferqa xwe de bûne.

Parastin rastiyeke gerdûnî û zindiweriyê ye. Di gerdûnê de zindîbûn xwe li ser sê xalên bingehîn ava dike. Ev xal zêdebûn, xwarin-vexwarin û ewlekariye. Her zindî pêwîstî bi xwe zêdekirin, têrkirin û ewlekariyê dibîne. Ev yek rastiyên ajoyî ne. Zîndiya destpêkê ya yek hucreyî bi van rastiyan veguherî zindîweriyên pir hucreyî û li ser vê cur be curiya gerdûn û xwezayê çêbû. Jiyan heta astekê bi van her sê xalan pêkhat.

Dema guhertin xwe gihand asta mirovbûnê, rastiya jiyanê çawaniyek cuda qezenckir. Ev yek jî derbaskirina ajoyane. Dervayî mirovan hemû zindî tenê bi ajoyan jiyan dikin. Lewre di navbera mirov û zindiyên din de cudabûnek heye. Mirov asta herî pêşketî ya zindîweriyê ye. Ji ber vê çendê Rêbertî mirov wek kurtebûna gerdûnê pênase kir û hemû daneyên zindîweriyê li mirov barkir. Mirov hemû rastiyên zindiweriyê di xwe de dihewîne, lê hemû zindiwer rastiyên mirovî di xwe de nahewînin. Lewre mirovbûn rastiyek cuda ye û tenê bi ajoyan jiyan nake. Ajo têra jiyana mirovî nake.

Ji bo ku mirov di xwezayê de li ser piya bimîne, pêwîstî bi civakîbûnê dibîne. Hebûna mirovahiyê di rastiya civakîbûnê de veşartiye. Mirov bi civakîbûnê bûye mirov û ajoyên xwe jî bi civakîbûnê re hîn watedartir kiriye û gihandiye xwedî xisletek cudatir. Parastin ji van xisletan ya herî berbiçave. Dibe ku her zindî xwedî parastina cewherî be, lê ya mirov birêxistinkiriye.

Di xwezayê de her zindîwer neçarî xwe parastinê ye. Lewre hemû zindîwer li ser têkiliya hevdu xwedîkirin û ji hev sûd wergirtinê jiyana xwe didomînin. Lê têkiliyên civakê sîmbiyotîkin, yanî li ser esasê hevdu avakirinê çêdibin. Di dîroka mirovahiyê de heta avabûna dewlet û desthilatdariyê têkilî li ser vî esasî ye û piştî avabûna dewlet û desthilatdariyê, ev têkilî tê qelskirin û ji ber vê civakîbûn jî qels dibe. Mirovê ku berê tenê ji ber şert û mercên xwezayê pêwîstî bi xweparastinê didît, piştî avabûna dewlet û desthilatdariyê neçarî dît ku li hemberî hevdu jî pêwîstî bi xweparastinê bibîne. Lewre ji ber ku civakîbûn qels bû, êrişî hevdu kirin pêşket û li şûna ku bi hezkirin hevdu xwedîkirinê, bi tundiyê, bi hişmendiya tahakkumê hevdu kirina kole û li ser hevdu li ser piyan mayînê xwe birêxistin kirine. Lewma êrişî hevdu kirine. Ji ber vê ne tenê li hemberî şert û mercên xwezayê, li hemberî hevdu jî ketine rewşa xweparastinê. Ev yek ji ber pirsgirêkên civakî derketine holê. Civakên bi pirsgirêk, civakên ku girêdana wan a li gel hevdu qelsin.

Bê gûman êrişa destpêkê li hemberî civakê ji aliyê hêzên dewlet û desthilatdariyê ve hatiye kirin. Her ku hişmendiya desthilatdar di civakê de bi cih bûye, mirovahî êdî êrişî hev jî kiriye. Lewma parastina destpêkê jî li hemberî desthilatdariyê hatiye birêxistinkirin. Ev rewş hîn jî berdewame. Di encama vê parastinê de berxwedan û lêgerînên dîrokî çêbûne. Îro hebûna mirovahî ji ber çêbûna van berxwedan û têkoşînan didome. Mirovê civakî, mirovê ku di rewşa xweparastinê de ye. Mirovê ku ji civkîbûnê dûr, ji rastiya xwe parastinê dûre. Jixwe ne mirov ne jî zindiyên din bêparastin nikarin jiyan bikin. Lewma di vir de ya girîng pirsa “li hemberî çi ango li hemberî kî” pêwîstî bi parastinê heye. Îro yên êrişî civakê û rastiya civakîbûnê dikin desthilatdarin. Ji ber vê hişmendiya xweparastinê pêwîste li hemberî desthilatdariyê were rêxistinkirin.

Çawa ku gulek bi stiriyên xwe parastina xwe dike, mirov jî dikare bi sazî û dezgehên demokrasiyê parastina xwe bike û bi awayek civakî jiyanbike. Dervayî hişmendiya demokratîk, ekolojîk û azadiya jinê ti parastina mirovahî ne gengaze, ne jî raste. 

Yorum Gönder

0 Yorumlar