Dayîka Asya Bayar ya ku 59 salî ye diyar kir ku jiyana wan ya penabertiyên bi êşên mezin derbaz bû û wiha got: “Em 9 roj û 9 şevan di rê de man. Bi şev û roj em bi lingan dihatin. Em 22 malbat bûn, roja em gihiştin ser sînor dewleta Tirk êrişî me kir, her yek ji me bi cihekî ve çû.”
Çiya û
zozanên Kurdistanên mîna dilên dayîkên vî warî geş, berxwedêr û bi êşan hatine
dorpêç kirin. Di rûyê her dayîkekê de keder û merqa jiyana azad wek binefşûkên
vê axê xwe xemilandiye û ji biharê bê par mane. Dema em li rûyê dayîka Asya
temaşe dikin xetên rûyê wê êş û kedara azadiyê liba
dixe û kulm bi kulm janên xwe dike diyariya jiyanek azad û di her gotinek
wê de êş û berxwedana jinên Kurd tê himbêzkirin. Gelek dayîk û jinên berxwedêr yên
bûyîn rêwiyên rêya azadiya Kurdistanê, bi heserta axa xwe jiyan kirin û êşên
xwe ji nedîtî ve hatin. Dayîka Asya jî yek ji wan dayîkên ku li ser vê rêyê
penaber bû û para xwe ji êşên penabertiyê girt. Li ser vê rêwîtiya xwe ya
penabertiyê Dayîka Asya Bayar wiha qala jiyana xwe kir û em kirin guhdarvanên
çîroka xwe.
Di 14
saliya wê de wê neçarî zewacê dikin
Dayîka
Asya beriya 59 salan di nava malbatek koçer li Kawîteya Reşka ji dayîk dibe û
zarokatiya xwe li wir derbaz dike. Mîna her zarokek yê gund yê wan deman, demê
xwe yê zarokatiyê di nava kar û barê jiyana gund de derbaz dike. Li kêleka karê
dikirin jî zarokatiyek rengîn yên koçeriyê jiyan dike, geh li ser kaniyên avê,
geh li ser pişta hespan û geh di nava rez û baxçeyan de lîstina lîstokan
zarokartiyek bedew jiyan dike. Ji ber jiyana koçertiyê dayîka Asya li hemû
zozanên Bakurê Kurdistanê di zarokatiya xwe de dibîne û di nava wan zozanan de
jiyan dike. Ji ber ku di nava xwezaya Kurdistanê de, li deşta Silopî bûn, di
biharan de giya û fêkiyên çiya kom dikirin û li ser vê yekê debara jiyana xwe
dikirin. Malbata dayîka Asya di 14 saliya wê de wê neçarî zewacê dikin. Dayîka
Asya êdî derbazî gundê Germik yê ser bi Silopiyê dibe. Dayîka Asya wiha qala
wan kêliyên jiyana xwe kir û got: “Ez hîn biçûk bûm dayîka min wefat kir. Ti hezkirina
keç û xortan tine bû, malbat çawan dixwestin wisa dikirin. Jin ti caran beşdarî
civatên zilaman ne dibûn. Ji ber ku ti mafek yê jinan yê wisa tine bû. Bavê min
ez di zarokatiyê de kirim berdêl ji xwe re û ez bi yekî gundê Germik re dam
zewicandin. Di nava 6 salan de sê zarokên min çêbûn. Ez bi karê malê û bi
zarokên xwe re mijûl dibûm. Hevjînê min pez xwedî dikir, me alîkariya hev
dikir. Jiyana gund ya wan dema gelek xweş bû. Ez di aliyê xesiya xwe de bi şans
bûm ji bo min wek dayîkekê bû.”
‘Me
zarokên xwe bi berûyan xwedî kirin’
Em
ji malbatê cûda bûn û em derbazî bajarê Silopiya bûn. Li Silopiya ji ber zilma
dewleta Tirk û êşkenceya dewleta Tirk em neçar bûn di sala 1994’an de derbazî
Başûrê Kurdistanê bûn. Di rêwîtiya penabertiyê de zarokekî min çêbû. Em 9 roj û
9 şevan di rê de man. Bi şev û roj em bi linga dihatin. Em 22 malbat bûn roja
em gihiştin ser sînor, dewleta Tirk êrişî me kir her yek ji me bi cihekê ve çûn.
Malbata me bû sê parçe. Sê şev û sê rojan ez ji zarokên xwe qut bûm, êşek cûda
bû. Em ji wir derbazî Perxê bûn û li wir em dû mehan man, ji ber ku êrişên li
ser me zêde bûn hevalan em ji wir derbazî Bihêrê û Şeranişê kirin, li wir jî
êrişên li ser me ne rawesta. Em ji wir jî derbazî Bêrsivê bûn û nêzî 6 mehan em
li wir jî man, em ji wir jî derbazî Geliyê Qiyametê bûn. Di sala 1995’an
ambargo danîn li ser me, li wir PDK û dewleta Tirk ne dihêlan NY tiştekê ji bo
me dabîn bikin. Me zarokên xwe bi berûyan xwedî kirin. Ji derveyî ambargoyê,
PDK’ê jî êrişî me dikirin ciwanên me dikuştin û talanên me dibirin. Zarokê min
yê ku di rêde çêbûyî, li wir gihişt yek saliya xwe ji birsan jiyana xwe ji dest
da. PDK’ê rê neda ku ez zarokê xwe bibim nexweşxanê. Tiştek nema ku me di
penabertiyê de jiyan nekirî.”
0 Yorumlar