PAKREWANÊN ROJÊ: HECER AKYUREK

 

Gundê Nêrweh gundeke ku di quntarê çiyan de bi axa xwe ya bereket, di baxila xwe de dîrok û çanda  Kurdînî dihewîne. Zarokên gundê Nêrweh ê li ser koka xwe bi çanda xwe ya Kurdînî li ber dengê dengbejan  mezin dibûn. Yek ji van zarokan jî rêheval Hecer Akyurek ango Hûlcûm bû ku di sala 1979 de li gundê Nêrweh ya girêdayê Qilaban çavên xwe li cîhanê vedike. Demekî ku Kurdistan di bin êrişên dijwar de ye, di nav malbatek welatparêz a xwedî nirxin têkoşînê ye mezindibe û ji temenê xwe yê zarokatî heta ciwantiya xwe bi guhdarkirina çîrok û dengbejiyê, ziman û çanda xwe diparêze. Heval Hûlcûm li gund dest bi dibistanê dike, lê di roja dûyemîn de dibêje ‘ez bi zimanê biyanî naxwînim, ger zimanê min be ezê bixwînim’ li ser vî bingehî dest ji dibistanê berdide. Di rastiyî de ev helwesta rêheval Hûlcûm ya bi biryar, çalakiya wî ya li beranberî bişaftinê bû. Girêdanbûn û parastina wî ya bi çanda xwe ya Kurdewarî re şênber bû. Bi kesayeta xwe ya fedekar û dilnizim di hêla her ferdek yê malbat û gund de dihat heskirin. Rêheval Hûlcûm di temenê xwe yê biçûk de êş û zordariya li ser gelê Kurd didît û tişta ku li ser gelê Kurd dihat ferzkirin qebûl nedikir, bi cesaretek mezin li beranberê êrişên dijmin acizbûna xwe di anî ser ziman. Bi vê yekê pêşeroja xwe diyar kiribû. Heval Hûlcûm ji bo debara malbata xwe, demekê karê şivantiyê dike. Bi vî rengî berpirsartiya xwe ya li beranberê malbatê bi cih di anî. Rêheval Hûlcûm kesek jîngeh parêz bû, xwezayê wekî sitargeha xwe didît û xwe di xwezayê de azad hîs dikir. Ji ber vê yekê bi wêrekî şev û roj di nav xwezayê de jiyana xwe derbas dikir. Rêheval Hûlcûm her ku êrişên dijmin dibîne, lêgerînên wî yê jiyanê jî zêdetir dibe. Ji bo li beranberê van êrişan raweste tenê rêyek li pêş wî hebû, ew jî çiyayên Kurdîstanê bû. Li ser vî bingehî di sala 1993 de rêya çiya girt. Jiyanek nû li pêşya wî bû. Êdî wî têkoşîna xwe li çiyayên Kurdîstanê bidomanda. Wê bi têkoşîn û berxwedaniya xwe ya li ser rêya heqîqetê, deşt û newalên Kurdîstanê xemilanda.  Di demek kin de xwe di hêla fikir, xwendin û nivîsînê de pêşdixe. Bi zimanê dayîka xwe di xwend û dinivîsî. Ev yek ji bo wî kêfxweşî bû. Rêheval Hûlcûm bi cesaret û zîrektiya xwe ya di şer û jiyanê de bala her hevalek xwe dikişîne. Li ser bîrdoziya Rêbertî rol û erka xwe ya jiyanê, di bin hemû zorî zahmetiyan de pêktine û bi cesareta xwe ya li beranberî dijmin pir caran tê xelatkirin. Belê rêheval Hûlcûm soz dabû ku wê heta dawiyê li beranberî dijminê xwînxwar şer bike. Di got; ‘ ez soz didim ku di nav hemû şert û mercan de li beranberî dijmin şer bikim. Dibe ku carekî li beranberî dijmin ez bikevim tengaviyê, wê demê ezê heta dawiya mermiya xwe şerbikim ku ez nikaribim xwe xilas bikim, ji bo ez nekevim destê dijmin ezê bombeya xwe di xwe de biteqînîm.’ Belê ev lehengiya wî û heskirina wî ya ji bo jiyanê dida xuyakirin. Di sala 1996 li Zapê şer girane. Dijmin di her hêlê de ji bo tinekirina tevgera azadiyê êrişên xwe didomîne. Rêheval Hûlcûm li geliyê Qiyametê di sala 1996 de dema diçe kar, dikeve kemîna dijminê xwînxwar. Di vê kemînê de bîrîndar dibe û bi vê birîndarbûna xwe jî heta dawiya mermiya xwe şerdike û dibîne ku nikare xwe rizgar bike, bombeya xwe di xwe de diteqîne. Bi cih anîna soza xwe ve tevlî karwanên nemiran dibe. Werin vî welatî bibînîn, Egîdên ji bo azadiyê li hemberî dijmin li ber xwe didin hene. Werin bibînîn yên ku bombeyê hembêz dikin hene. Ne ji ber ku wî wekê evîndarê xwe dibinin hembêz dikin, ya ku hembêz dikin, hêvî ye, heqîqete û heskirina welate.