PAKRAWANÊN ROJÊ: AMARA RÛBAR

 

Amara warê vejîn û rojê, cihê derketina tîrêjên roja gelê Kurd e. Gundê Amara ji bo gelê Kurd bûye gundê hêviyê ku di her roja 4’ê Nisanê de çavê hemû Kurdan li ser gundê Amara ye. Amara bû navê berxwedanê û parêzvanên rojê. Her jina ku navê Amara li xwe kir bi armanca parastina rojê, barê vî navê pîroz da ser milê xwe. Rêheval Eyşê Kapar ango Amara Rûbar jî yek ji wan Amara ye ku bûye parêzvana rojê û agirê dora roja pîroz. Di warên penaberiyê de bi hezaran Amara ji dayîk dibûn û hemû ji bo parastina roja xwe bûn rêwiyê vê rêya têkoşîn û berxwedaniyê. Rêheval Amara di 27’ê Mijdara sala 2000’î de li Mexmûrê di nav malbatek welatparêz û hemû heyîn û hebûna xwe fedayî vê rêyê kiriye çavên xwe li cîhanê vedike. Rêheval Amara keça malê ya biçûke ji ber wê jî bi delalî û welatparêzî tê mezînkirin, her ku mezin dibe dîroka penaberiya xwe mereq dike û ji dayîk û bavê xwe pirsdike ka çi bi serê wan hatiye. Her ku wan, ew serhatî ji wê re di gotin heval Amara hîn bêhtir isrardikir ku bi kurahî qala wan rojan bikin, ji ber di nava wan serpêhatiyan de, ew li rastiya bi serê wan hatî digeriya û rûyê rast yê dijminê mirovahiyê didît. Lê carna jî pir xemgîn dibû ji ber ne li ser xaka xwe bû, ew gundê ku dayîk û bavê wê lê jiyana xwe bûrandiye nedîtibû û bêhna welatê xwe ne kêşabû cegera xwe ya biçûk. Di nava xeyalên wê de rojek çûyîna welat hebû û di got ‘ez ne mirîm ezê rojek biçime welat û gundê xwe, lê ezê destpêkê biçime çiyayê Cûdiyê miradan û li serê Cûdî rûnim û li deşta Silopya binêrim ji xwe re li wan zozanan bigerim, pala xwe bidim wan zinaran û bêjime Lawikê Xerîb tû ne gihayî mirada xwe lê va ez gihame mirada xwe û li Cûdiyê miradan îbadetê dikim.’

Rêheval Amara dema van xayalan dikir hîn zarokbû, di nava zarokên taxê de di leyîst û di dibistana ku bi fikir û felsefeya Rêber Apo hatiye avakirin de xeyalê welatê ku qet ne ditî dikirin. Heval Amara di dersê xwe de dibe xwandevanekî pêşketî û zîrek. Di her pêşbirkê de cîh digere û 3 caran tê xelatkirin.

Di nava wargehê de ew hemû wek hevbûn, êş û keyfxweşiyên wan hemû yek bûn. Wan bi hevre jiyan dikir, bi hev re keyfxweşdibûn, xemgîn dibûn û bi hev re xerîbiya welatê xwe dikirin. Ji ber ku bi hev re li ser heman armancê ji welatê xwe derketbûn ketibûn li ser rêya penaberiyê. Di vê rêyê de gelek zorî û zehmetî dîtîbûn. Rêheval Amara bi zîrek û rûkeniya xwe ve di nav dilê her hevalekî xwe de bibû evînek. Di temênê biçûk de biryara tevlîbûna nava refên Gerilayên Azdiyê dide û berê xwe da çiyayên azad. Di wan çiyayên serhildêr de, rûxmê temenê xwe yê biçûk û bedena xwe ya ku hîn fêrî jiyana çiyayî ne bûyî jî, bi rihê fedayî ya ku ji rê hevalên mîna Zîlan û Bêrîtan girtî, dest bi têkoşînê dike di demek kin de fêrî jiyana çiya dibe û mîna gulek di himbêza van çiyan de mezin dibû û wek xezalekê li ser zinarên Zagros, Zap û Gare di geriya. Her ku bi rê hevalên xwe yên ku bi haman armancê di vê rêyê de di meşiya hîn bêhtir nêzî lêgerînên xwe dibû. Her ku mezin bû êdî dizanîbû ku li çi digere û li pey çiye. Heval Amara di nava rêhevalên xwe de gelek di hat heskirin û her karek hebûya bi fedekarî dikir. Ne ji karkirinê di westiya ne jî ji perwerdê. Dizanîbû ku ji bo serkeftina vê têkoşînê pêwîste di her kêliyê de xwe perwerde bike.

Belê rêheval Amara di vê rêwîtiyê de giha mirada xwe, piştî berxwedanekî mezin êdî ew li Cûdiyê Mirada bû. Di himbêza Cûdî de li dijî dagirkerên welatê rojê şerê jiyanê dikir. Li dijî xwînxaran têkoşîna xeta jina azad dimeşand û di sala 2022 de digihije karwanên nemiran. Belê di himbêza Cûdî de bi hezaran jinên kezî zer, esmer, çav belek û xwediyê evîna sitîxanan diraze û heya roja serkeftinê wê têkoşîna jiyanê bi meşînin.