Li her
welatekî şehîd girîngin û di nirxên hemû welatan de, cîhê şehîdan taybet e. Lê
li Kurdistanê ew hîn cûdatire. Ango li Kurdistanê bi ked û bi berxwedana
şehîdan gelê me hebûna xwe mîsoger kiriye. Her şehîdek bûye dara jiyan ê, bûye
hêza têkoşînê û rê li azadiyê vekiriye. Her xeleka şehadetê, bûye bingehê pêngavên
şoreşgerî û mezinbûnê. Her şehîdek bûye hêviyên dayîk û zarokan. Yek jivan
şehîdan jî Tahîr Benek ango Doxan Goyî ye.
Rêheval Doxan di sala 1977’an de li gundê
Hîlal a Qilebanê di nav malmatek welat parêz de ji dayîk dibe. Weke her zarokek
welatparêz ew jî bi fikra ku Kurdîstan metingere û divê ji bo azadbûna wî têkoşîn
bê dayîn mezin dibe. Di 15 saliya xwe de test bi milîstiyê dike. Di demek kin de
xwe pêşdixe û dibe fermandarê milîsan. Dema behs tê jiyana her gerîlakî, ne
hevok ne peyv û ne jî gotin têrê dike. Di zimanê her dayîkek yê gerîla de dema
behsa zarokên xwe dikin, hêviya pêşerojê di çavên wan de cirusk vedida. Dayîka Qumrî
wiha behsa rêheval Tahîr dikir. ‘Tahir biçûktiya xwe heta mezin jî bû, hîper
aktîf bû qet di cihê xwe de ne disekinî. Çi kar hebûya, wî ew kar dikir. Dest
bavita çi karî, bi serkeftî encam dikir. Derdor jêre digotin ruhê wî ji qalêbê
wî mezintir e. Ger ev mezinbibe wê bi be mêrxazek baş. Nirxek mezin dida mirova
û keda ku dihat dayîn, ti çarî xwe hewceyê ji derve ne dikir. Bi keda xwe
jiyana xwe didomand. Kesek serhildêr bû. Hê di biçûktiya xwe de serî li himber
neheqiyê nedidanî, ne li himber xwe, ne jî li hiber kesan neheqiyê qebûl ne
dikir. Kesekî ku nasnekirba tine bû. Heskirina wî ya zanebûnê bê hempa bû, ji ber
wê jî her tim dixwand û ji xwandinê pir hes dikir. Dibistan heta Navîn xwand û
bi ser keftî qedand.’
Dema Serokatî
tê girtin, rêheval Doxan difikire ku ev karê milîstiyê ji bo bersivdayîna
dijminê xedar ne bese. Divê gavên hê girîng û bi bandortir bavêje. Bi vê zanebûnê
ve ji dayîka xwe helaliya dawyê dixwaze û di sala 21.03.1999 tevlî nava refên gerîla dibe.
Wek her dayîkek dev bi ken û dil êş di vê
rêya heqîqetê de bi ser bilindahî kurê xwe oxir dike. Lê ji bo wî şiretek ya dayîka
wî hebû û wiha dibêje; ‘Kurê min heta ji te tê rêya metirsî de neçe, xwe û
hevalê xwe ji metirsiyan bi parêze.’Rêheval Doxan vê şîreta dayîka xwe wê her
tim pêk banîbûya, lê gotinek wî jî ji bo dayîka wî hebû. Ve digere ji dayîka
xwe re wiha debêje; ‘Dayê ger te carek li min agahî hilneda xwe xemgin neke û
dil bi êş nebe ku heta 3 salan te xeber ji min hilneda, bizanbe ku ez jî di rêya
heqiqetê de tevlî kerwanên ne mir bûme.
Belê
rêheval Tahîr di gerîlatiya xwe de di hemû hêlan de xwe pêşdixe û erka
fermandariyê hildide ser milê xwe. Di hemû şert û mercên zehmet de her tim bi
fedekariyek mezin pêşengtiya xwe bê dudilî bi cih tîne. Şîreta dayîka xwe jî
qet ji bîr nake, di her zor û zehmetiyan de hevalê xwe diparêze.
Di dilê
xwe de her tim eşqa paytexta Kurdîstanê, Amedê
jiyan dike û berê xwe dide Amedê. Dema dikeve ser rê di rê de ji hevalên
xwe re dibêje; ‘rê pir talukeye ezê pêşta biçim, ger tiştek nebû hûn jî werin
lê ger dengê guleyan hat hûn tedbîrên xwe bigrin. Li ser vê esasê dikeve ser
rêya bê dawiyê. Di vê rêya bê dawiyê de dikeve kemînê. Li beranberî dijmin sê
roj heta guleya xwe ya dawiyê şer dike û digihêje karwanên ne mir.
Belê Piştî
şahdeta wî 4 sal li ser de derbas dibe xebara şehîdbûna wî ji dayîk û malbata
wî re tê gotin.
0 Yorumlar